‘Een pauwenveertje uitleg van de schrijver’ Ivo

‘Een pauwenveertje uitleg van de schrijver’ Ivo Michiels heeft een reconstructie gemaakt van zijn 10-delige ‘Journal brut’. Ik citeer hier zijn inleiding uit het in 2011 door De Bezige Bij uitgegeven boek. Een journaal, dacht ik, leeft in een modus van beweging. Even nagaan, dacht ik verder, hoe de nalatenschap van herinneren en (het) beleven, hoe zo’n nalatenschap een verjongde vlucht kan nemen en, fris geordend, creatief geordend wel te verstaan, herhaald en toch anders kan nalaten. De woorden, teksten, bouwsels nog eenmaal jong laten worden ondanks hun al beproefd bestaan. Doe maar, dacht ik, al is ’t misschien gedurfd, zo’n selectie. Wat resteert/weerstaat? Hoe gespeeld? En kijk, al lezend/herlezend drong zich als vanzelf uit het compacte pakket één tekst op om , bij wijze van algemene inleiding tot het nieuwe boek, de verdere keuze te oriënteren. ‘Ik herinner mij meer dan ik mij herinner’. Precies. Uit elk boek van het oorspronkelijke “Journal brut’ diende een primaire keuze zich als ’t ware spontaan aan. Zo zou in de nieuwe constructie een eerste tekst al meteen aanleunen bij het richtinggevende ‘ik herinner mij’, daarmee het journaal presenterend. Terwijl, het lag voor de hand, in een tweede tekst de fictie op haar beurt het hoge woord zou voeren. Om daarna, hoe vitaal allemaal( sloeg ik mij voor de borst), in een derde brok proza – vaker een heel nieuwe associatie van verspreide vertelfragmenten- zowel opzet 1 (‘ik herinner mij’) als 2 (fictie) speels te laten samenvallen. Al mag ik niet verhelen dat feit en fictie elkaar vast wel eens eerder tegen het lijf zijn gelopen, in zowel 1 als 2, het kan. En zowaar, componerend maar, naar een vierde titel diende ik op zoek aan ’t eind, niet gewoon zomaar, neenee, een ontbrekend steentje kleur in het mozaïekwerk van het geheel drong zich luidkeels op want wilden ze wel blijven, de hoofdstukken, een kleurrijk legwerk. Soms, warempel, moest ultiem nog een ‘couplet’ komen aanzingen. Omwille van het lied dan weer, de polyfonie, dit spreken in ‘Mag ik spreken?’ dat zijn meerstemmigheid voort wilde uitzeggen. Uitzingen. Kleurzingen dan, als ’t mag. Ik ga een hommage maken voor Ivo Michiels.Het wordt een prachtige reisweg.